viernes, 4 de septiembre de 2015

Constrúyeme toda

Arráncame toda. No te dejes ni un pliegue de mi piel sin arañar. Arráncame todo lo que me duela. Que lo que duele, son las primeras capas. Arráncame pues, la piel. Arráncame todo eso que no sea profundo. Arráncame los huesos, arráncame toda. Pero no me arranques el alma. 

No me arranques el alma. Que me dice que está sintiendo demasiado, que hacía mucho tiempo que no sentía así. Ni tan bien. Rómpeme toda. Y todo. Rómpeme los esquemas, las teorías del amor. Que nada sirve ya. Y cuando esté rota, constrúyeme de nuevo. Conviérteme en todo lo que he querido ser y no soy. Conviérteme y protégeme. 

Construye sobre mí torres de vigilancia para controlar los enemigos, para que pueda ver de lejos aquellos que no tienen que entrar en lo profundo. Construye un foso, dónde puedan caer los que lograron atravesar mi piel, pero no alcanzar mi alma. Y en el foso, que haya cocodrilos. Si quiero dejar pasar a alguien construye también un puente levadizo, que pasen. Pero si pasan, que sea para quedarse. Aunque, puede que se pierdan en mi casa. Construye escaleras de caracol para que pueda comunicarme con las diferentes capas, digo, con los diferentes pisos. Construye murallas. Y en ellas: aspilleras, muchas. No te olvides del patio de armas y de los soldados. Me gustaría también estar rodeada de agua, porque si alguien quiere de mí, tendrá que navegar muchos kilómetros. No pasará nadie que no se esfuerce. Que llegar para quedarse en el alma de alguien, no es un regalo. Es un proceso lento, así que empecemos por navegar. 

Lo que no entiendo es cómo has podido pasar todas mis capas. Cómo has podido navegar si odias la playa en verano y en el mundo en el que vivo es siempre verano. Cómo las has arrancado, cómo las has regenerado. Cómo has conseguido quedarte. Aún me desvelo cada noche preguntándome si lo has construido todo bien. Supongo que descubriste el pasillo que construí yo directo a mi alma, atravesando mi piel, esquivando los huesos y el miedo. Y por eso estás aquí conmigo. 

Entonces.

Ya no hay dos, ahora somos uno. Me toca protegerte. ¿Qué quieres que construya amor?


36 comentarios:

  1. Tenéis que disimular un poquito mas. Se ve a leguas el rastro de una buena pluma y está a años luz de otros textos de tu autoría.
    Si realmente es tuyo, progresas bien y has aprendido muy rápido.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. jejeje a mi me parecía raro que con tanto amor-socialmedia no hubiera un escrito en el blog en consonancia. Soy super fan de esta mentira jeje

      Eliminar
    2. Pero que buena pluma... Es malísimo.

      Eliminar
    3. es malísimo. ha tenido que mirar el esquemita del castillo medieval

      http://3.bp.blogspot.com/-WunVy2BhqXo/VbZqDKgzFmI/AAAAAAAAevY/rEJqbLHIgrY/s1600/PARTES%2BDEL%2BCASTILLO%2B-%2Bmejorado.jpg

      Eliminar
  2. Respuestas
    1. Y tú dedícate a tu vida.
      Deja a los demás en paz. Si no te gusta no mires ni leas, no comentes ni opines.
      Échate un cerrojo con 10 pasadores y cerrojo electrónico con un código de 80 cifras.

      Dedícate a cosas que realmente te afecten y deja a los demás vivir en paz.

      Y por un caso, me llamo Jhuliany Vanessa y soy partidaria a lo que siente y escribe esta muchacha. Dure mucho o poco su relación (que espero que sea lo primero ) , la experiencia le va a enseñar mucho... y ya lo hace.


      Ahora cállate y aprende de lo que te rodea. Sin criticar. Porqué cada crítica se va a volver contra ti.

      Eliminar
  3. Sincerament, Laura, mai comento en blogs i menys en els d'una persona que actualment està visquent el que tu, en tots els sentits. Però per un motiu o altre m'he sentit molt indentificada amb certs textos (serà per l'edat, serà per situacions, serà...). Simplement fer-te arribar un missatge: sigues sempre fidel a tu mateixa. Molt bon dia!!

    ResponderEliminar
  4. Me a encantado ! Lucha y haz oidos sordos a los malos comentsrios sobre tu relación porque el amor no entiende de edades

    ResponderEliminar
  5. Lean más, escriban más y opinen menos. Con un poco de suerte encuentran buen sentido crítico a la escritura improvisada.

    ResponderEliminar
  6. Sé lo que quieras ser por tú misma. Deconstruirse a partir del descubrimiento de otra persona es bonito y poético y ñoño y blablabla. pero si él se va, te quedarás con mil pedazos que realmente, nunca fueron tuyos. Fórjate a ti misma y nunca tendrás que pedirle a nadie que te proteja.

    ¿Que por qué opino sobre tu vida? Porque básicamente, nos dejas.

    ResponderEliminar
  7. Pero... por que todo el mundo se cree con derecho de opinar de VUESTRA vida privada???? Los dos sois mayores de edad, y decidis el camino que quereis en vuestra vida y punto. Y los peores son la gente que va criticando y descalificando, porque seguramente no tienen vida propia y tienen que ir metiendose con los demas..
    Yo soy mujer, tengo 38 años, y mi novio tiene 22.. por supuesto que no somos una pareja famosa, pero creeme, he sufrido en mis propias carnes las criticas de la gente, y creo que encima por ser mujer es peor, porque encima se nos trata de humillar por tener una edad en concreto... YO SOY FELIZ, y lo demas me importa bien poco.. somos una pareja que nos lo pasamos en grande, podemos hablar de todo, el sexo es fabuloso... que mas puedo pedir??? NADA!!! Lo que opine el vecino me tiene sin cuidado... y os animo a seguir y que no os afecte las criticas de nadie. Un abrazo!!!

    ResponderEliminar
  8. Sinceramente,un texto increíble. Me pareces impresionante en los aspectos que puedo percibir. ¿Podría tomar alguna estrofa?

    ResponderEliminar
  9. Me parece que escribes muy bien. Tienes facilidad para expresar lo que sientes. Por cierto el artículo Mía de Risto es muy bueno.

    ResponderEliminar
  10. Me parece que escribes muy bien. Tienes facilidad para expresar lo que sientes. Por cierto el artículo Mía de Risto es muy bueno.

    ResponderEliminar
  11. Me gusta mucho como escribes,las entradas cada vez son mejor. Felicidades y te animo a continuar escribiendo un beso!

    ResponderEliminar
  12. Este comentario ha sido eliminado por el autor.

    ResponderEliminar
  13. Leeme si tienes ratos y ganas http://rollpoulain.blogspot.com.es/

    ResponderEliminar
  14. Precioso texto <3 <3 peeeero.... no me creo que sea tuyo!

    ResponderEliminar
  15. Yo soy una chica de 27 años y mi pareja tiene 44... Estamos muy felices, llevamos ya 2 años y medio y sé que es el hombre de mi vida al igual que yo la mujer de la suya (dicho por él) el amor es un sentimiento que no entiende de edades, los que juzgan por el físico, edad, estatus social etc, somos nosotros y ya va siendo hora de que eso cambie! Viva el amor que todo lo puede! Felicidades y que tengáis una vida espléndida!

    ResponderEliminar
  16. Y así, roto, me siento. Roto y con miedos. Con miedos y desesperacion...
    Porque aunque yo solo soy un sapito al que se le han ido secando las charcas buscando una y otra vez el principe azul, aún así, sigo dejándome romper... y dejando atravesar mis sueños, y mis anhelos, y mi piel... y todo a cambio de una sonrisa, de una caricia, de un beso que no llega....
    ¿Y esta charca? ¿Será esta charca?
    JMolay

    ResponderEliminar
  17. Molt maco, molt ben escrit,i amb molt sentiment.

    ResponderEliminar
  18. "Conviérteme en todo lo que he querido ser y no soy". Qué pena que creas que para convertirte en lo que quieres ser, necesitas una pareja.

    ResponderEliminar
  19. Simplemente perfecto. Sigue así cariño!

    ResponderEliminar
  20. Wow, me llegaron cada una de tus palabras... simplemente hermoso.

    ResponderEliminar
  21. Enhorabuena, me has hecho llorar, me he sentido muy identificada, qué difícil es a veces llegar a conocer a esa persona que se esfuerza por llegar a tu alma traspasando y entendiendo cada capa. Enhorabuena otra vez.

    ResponderEliminar
  22. Seguirme en mi blog porfavor soy escritora mi sitio es: http://aleecg17.blogspot.com.es/2017/03/creo-que-no-puedo-estar-mas-de-acuerdo.html

    ResponderEliminar